Αν δεν έμπαινες προχθές στο msn, σήμερα δε θα ήξερα ούτε το όνομα σου.
Δυστυχώς, θυμήθηκα.
Μου ήταν αδύνατο να μη σου στείλω μήνυμα.
Πάει καιρός.
Ήμουν απασχολημένη, δικαιολογήθηκες.
Προσπάθησα να σε πιάσω στη κουβέντα, να με θυμηθείς.
Όπως τότε που αράζαμε στο Starbucks. Πίναμε καφέ και μιλούσαμε για πράγματα μεγάλα. Πόσο γλυκά μου ψυθίριζες το "Ιδανικοί Αυτόχειρες"...
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
Έμοιαζε ο θάνατος ζεστή φωλιά και το χαμόγελο ο παράδεισος μου. Είσαι λες αριστερή και κουμμουνίστρια. Και προσπαθούσα να σε πείσω. Είμαστε νέοι, σου 'λεγα. Μην βαδίζεις τους δρόμους των μεγάλων. Μη σε ξεγελάνε. Παλιά κόλπα βρώμικα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Εμείς είμαστε για νέα πράγματα ακόμα πο ελεύθερα. Μπορούμε να χτίσουμες δικούς μας δρόμους, να μην ακολουθούμε πεπατημένους...
Δεν άκουγες. Ούτε προχθές με άκουγες. Και έκανες αυτό που ξέρεις καλύτερα. Γλίστρησες και έφυγες.
Αφέθηκε η κουβέντα μας στη μέση.
Φιλιά μου ζήτησες για να φύγεις.
Παράπονα σου έκανα.
Μα είχες ήδη φύγει.
Τα φιλιά δεν έφτασαν ποτέ.
Αν με άφηνες μια φορά να τελειώσω...
Σε θυμήθηκα.
Την καλή σου τη μεριά αλλά και την κακή σου.
Σε μίσησα ακόμα μια φορά.
Δε νοιάζομαι για σένα.
Δε νοιάζομαι.
Προσπάθησα.
Με χιλιάδες τρόπους.
Να συνεχίσω.
Δε νοιάζομαι καθόλου.
Ήθελες να με κομματιάσεις.
Να με σπάσεις στα δυο. Στα τρία. Στα χίλια.
Προσπάθησα να σε κάνω να δεις τα πράγματα από την πλευρά μου.
Απέτυχα.
Δε νοιάζομαι.
Πράγματα που άφησες πίσω.
Δε νοιάζομαι.
Αν είσαι ζωντανή ή νεκρή.
Μα όσο λέω πως δε νοιάζομαι, τόσο παραπάνω νοιάζομαι.
Ανάθεμα σε.
Από : http://dreamcatcher2347.blogspot.com/2009/11/i-dont-care.html
